کد مطلب:153731 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:233
مسئولیت دینی حسین
اسلام عزیز هر فرد مسلمان را در برابر حوادثی كه برای مردم و جامعه اش پیش می آید كه با دین آن ها ضدیت دارد، یا مخالف مصالح اقتصادی، اجتماعی و... می باشد وظیفه دار و مسئول می داند، چنانكه رسول گرامی اسلام فرمود: كلكم راع و كلكم مسئول عن رعیته «همه شما سلطانید و همه تان در رابطه با رعیت مواخذه می شوید» همه شما نسبت به هم مسئولید.
و حسین (ع) كه می دید مسلمانان در فقر و سختی بسر می برند اما یزید كه خود را حاكم بر مردم و خلیفه مسلمین قلمداد می كند محرمات الهی را مرتكب می شود، شراب می خورد و قمار می بازد و بر سگها و میمونها خلخال طلا می پوشد و با سنت پیامبر مخالفت می ورزد، وظیفه و مسئولیت دینی اش او را وادار به قیام علیه چنین حكومت طاغی و یاغی و جباری نمود، چنان كه حضرت در برابر حر و لشكریانش به سخنرانی پرداخت و فرمود:
«ای مردم! همانا رسول (ص) فرمود: هر كه سلطان ستمكاری را ببیند كه محرمات الهی را حلال می شمارد و با خدا پیمان شكنی می كند و با سنت و روش رسول خدا مخالفت می ورزد، در میان بندگان خدا به گناه و ستم رفتار می كند، قولا یا عملا بر او ایراد نگیرد بر خدا است كه او را با همان سلطان جائر محشور گرداند و در جایگاه ستمكاران جای دهد!».
از این رو بویژه با آن همه نامه ها كه به حسین (ع) نوشتند و بیعت مردم با او، عذری برای حسین باقی نمی گذاشت و در تاریخ مورد انتقاد قرار می گرفت.
ممكن است گفته شود كه چرا امام حسن (ع) قیام نكرد؟
ما در شرح حال امام مجتبی علل كنار آمدن وی را با معاویه نگاشته ایم و در اینجا به اختصار می گوئیم علاوه بر آن كه اكثر فرماندهان سپاه امام حسن به معاویه پیوستند و حتی برخی از اطرافیان امام مجتبی به معاویه نوشتند كه حاضرند امام حسن را دست بسته تحویل وی دهند، و از طرفی معاویه با سیاست مكارانه اش ظاهر اسلام را رعایت می كرد و مانند پسرش نبود كه علنا به فسق و فجور اشتغال ورزد، و شرابخوری و قماربازی و سایر اعمال منافی اسلام به ظاهر از او دیده نمی شد از این رو امام مجتبی برای حفظ دین و جلوگیری از سفك دماء مسلمین با وی كنار آمد.
و حسین (ع) كه می دید مسلمانان در فقر و سختی بسر می برند اما یزید كه خود را حاكم بر مردم و خلیفه مسلمین قلمداد می كند محرمات الهی را مرتكب می شود، شراب می خورد و قمار می بازد و بر سگها و میمونها خلخال طلا می پوشد و با سنت پیامبر مخالفت می ورزد، وظیفه و مسئولیت دینی اش او را وادار به قیام علیه چنین حكومت طاغی و یاغی و جباری نمود، چنان كه حضرت در برابر حر و لشكریانش به سخنرانی پرداخت و فرمود:
«ای مردم! همانا رسول (ص) فرمود: هر كه سلطان ستمكاری را ببیند كه محرمات الهی را حلال می شمارد و با خدا پیمان شكنی می كند و با سنت و روش رسول خدا مخالفت می ورزد، در میان بندگان خدا به گناه و ستم رفتار می كند، قولا یا عملا بر او ایراد نگیرد بر خدا است كه او را با همان سلطان جائر محشور گرداند و در جایگاه ستمكاران جای دهد!».
از این رو بویژه با آن همه نامه ها كه به حسین (ع) نوشتند و بیعت مردم با او، عذری برای حسین باقی نمی گذاشت و در تاریخ مورد انتقاد قرار می گرفت.
ممكن است گفته شود كه چرا امام حسن (ع) قیام نكرد؟
ما در شرح حال امام مجتبی علل كنار آمدن وی را با معاویه نگاشته ایم و در اینجا به اختصار می گوئیم علاوه بر آن كه اكثر فرماندهان سپاه امام حسن به معاویه پیوستند و حتی برخی از اطرافیان امام مجتبی به معاویه نوشتند كه حاضرند امام حسن را دست بسته تحویل وی دهند، و از طرفی معاویه با سیاست مكارانه اش ظاهر اسلام را رعایت می كرد و مانند پسرش نبود كه علنا به فسق و فجور اشتغال ورزد، و شرابخوری و قماربازی و سایر اعمال منافی اسلام به ظاهر از او دیده نمی شد از این رو امام مجتبی برای حفظ دین و جلوگیری از سفك دماء مسلمین با وی كنار آمد.